AK Parti ve Erdoğan’a yönelik son devirde gerçekleştirilen muhalefetle ilgili Duran, çok çarpıcı detaylara değindi. Daha evvel AK Parti içerisinde taraf alan isimlerin yürümüş olduğu yolun nerelere vardığını ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a yönelik yürütülen manipülasyon siyasetinin sonunun uçurum olduğundan bahsetti.
Burhanettin Duran’ın çok konuşulan zaviye yazısı:
AK Parti iktidarını eleştiren klasik muhaliflerin arasında gördüğüm yaygın bir zafiyet var. Ne kadar çabalasalar da iktidarın tabiatını tam olarak anlayamıyorlar. İç ve dış faktörler bağlamında iktidarın ele geçirilmesini ve sürdürülmesini hakkıyla değerlendiremiyorlar. Bu zaafı muhalefetin uzun müddettir hükümetten uzak olmasına bağlıyordum. Siyaset oluşturma ve uygulamakla gücü elinde tutabilecek meşruiyeti üretme arasındaki çekişmeli dengeyi tecrübe etmemeleri ile açıklıyordum. Elbette gözlerini bağlayan ulusalcı, Kemalist ya da solcu ideolojilerin penceresinden bakmalarının da sözkonusu zaaflarını kalıcı hale getirdiğinin farkındaydım. Bu ideolojik pencerelerin körlüğünün eskiden AK Parti yönetiminin üst seviyelerinde bulunan şimdiki DEVA ve GP’liler tarafından yine üretilmesi ise şaşırtıcı.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ile uzun yıllar çalışan isimlerin bu onulmaz problemlerinin bence iki temel sebebi var. Birincisi, AK Parti’nin başından itibaren fırtınalı olan iktidar serüveninde “başarılı” buldukları kısımlarda kendilerini canlı, Erdoğan’ı pasif görme yanılsamaları. Senaryoyu yazanın kendileri, rolü oynayanın Erdoğan olduğunu sanıyorlar. İkincisi de yeniden bu başarıda aslan hakkını liberalizm ve demokrasi ismine uygulanan siyasetlere ve söyleme bağlamaları. Yani açılıma, müzakereye ve uzlaşmaya bağımlılık seviyesinde atfettikleri kategorik “başarı” tezi. Yeni AK Parti muhaliflerinin içinden konuştuğu liberal ilmihalin kimi prensipleri, normları var. Sözgelimi demokratikleşme, PKK terörünün ve Kürt milliyetçiliğinin ayrılıkçı emellerini bitirir. Ya da liberalleşme (özgürlükleri genişletme ve ekonomiyi dışarı açma gibi) ve uzlaşma ısrarı ile milletlerarası sistemle muvafık yeni muvaffakiyet hikayesi yazılabilir. Ya da daima ıslahat ile vesayet likidasyon edilebilir ve toplumsal bölümleri kapsayacak uzlaşmalar üretilebilir. Ve farklı seçkin kümelerinin iktidar talepleri ve çıkarları müzakere ile bir araya getirilebilir.
Ders kitaplarında hoş duran bu varsayımların Türkiye’de iktidar olmanın gerçekleriyle ayrıştığı fark edildiğinde sığınılan kestirme yol ise çok bildik. İktidarı sürdürmenin ana aktörü olan Erdoğan’ın ya da etrafının yoldan çıktığı ve unsurlardan uzaklaştığı argümanı seslendiriliyor. Milliyetçiliğe, Kemalizm’e, satükoculuğa ve otoriterliğe teslim olduğu iddia ediliyor. Yani, sorun süreçte değil, ona verilen karşılıkta. Yani, 2013’den itibaren Türkiye’yi türbülansa sokan bunalımlar, Erdoğan daha liberal ve uzlaşmacı davransaydı daha iyi yönetilirdi.
Liberal ilmihalden öğüt verenler iktidarın tabiatını anlamayan bir iyimserlikle malul. Türkiye’nin memleketler arası sistemdeki rolünü yükseltmesinin çıkaracağı türbülansı hakkıyla değerlendiremiyorlar. Güç pastasında üleşi daralanların Türkiye içindeki stratejik müttefiklerini harekete geçireceğini göz gerisi ediyorlar. Tansiyona yönelmeden evvel Türkiye’nin uzlaşma ve müzakere yolunu ısrarla denediğini unutuyorlar. Güç uğraşına girmeden, maliyet ödemeden muktedir olunamayacağını, muktedir olmadan da nizam kurulamayacağını kabul etmiyorlar. Gezicilerin, FETÖ’nün ve PKK’nın yıkıcı emellerinin otoritenin ve güç ile karşılanmasının kaçınılmazlığını ıskalıyorlar.
AB sürecindeki demokratik ıslahatlar ile Kemalist vesayet geriletildi ama bu vesayetin siyasal ve toplumsal karşılıkları, CHP başta olma üzere, hiç pes etmedi. CHP, yeni vesayet arayışındaki taşeron FETÖ’yü 2013- 2016 arasında desteklemekten geri durmadı. 15 Temmuz’dan hemen sonra bile darbecilerle hesaplaşmayı “sivil darbe” olarak niteledi. Yine 2009 ve 2013 açılımlarını sabote eden ve ABD ile Suriye’de devlet oluşturma macerasına girişen PKK’ya yalnızca demokratikleşme ile silah bıraktıramazsınız. Taşeronluktan vazgeçiremezsiniz. Kürtlerin talepleri için yapılan ıslahatların demokrasinin hudutlarına ulaşması kimi Kürt milliyetçilerinin şiddete bağımlılığını bitirmedi. Normların tesirini yitirdiği ve güç savaşının ana eksen olduğu bir dünyada uzlaşma daveti ile Şark Akdeniz, Libya, Suriye ve Irak’taki çıkarlarınızı koruyamazsınız. Buhran öncelikle içinde olduğumuz ortamın ve kürenin türbülansıdır. Liberal ilmihalin ne kadar romantik olduğunu ABD ve vesair Garp demokrasilerinin Türkiye ile kıyaslanamayacak buhranlarda nasıl savrulduklarını görerek fark edebilirsiniz.
Haber7
