Askerliğini bitirdikten sonra amcasının yanında demirciliğe başlayan Mehmet Yılmaz kazma, balta, kürek üzere aletler imal ederek pandemi devrinde de çiftçilerin tarım âleti gereksinimini karşılıyor. Kendi dükkânını açan Mehmet Yılmaz’ın 1978 yılında çıkan yangınla kullanılmaz hale gelen ekmek teknesi, mahalle sakinlerince sil baştan yenilendi. O gün köylülere ölene dek hizmet etme kelamı veren Yılmaz, o gün bugündür meslek hayatına devam ediyor. Aradan geçen yıllarda teknolojinin gelişmesiyle ürettiği aletlere talep azalmasına karşın, Yılmaz, köylülere verdiği kelamı tutmak için örsün üzerinde demire hal vermekten vazgeçmedi. Pulluk, balta, çapa, tırpan üzere âletler ortaya çıkartıp geçimini sağlamak için uğraş eden Yılmaz, evvelce tanınan mesleklerden biri olan demirciliğin artık teknolojiye yenik düştüğünü söyledi.
“Dükkânım yandı, köylülerim bana yardım etti”
Mehmet Yılmaz, “1958 yılında askerden geldim. 1959- 1960 yılları arsında iki yıl çıraklık yaptım. Karacalar köyünde amcam vardı, babamın biraderi, onun yanında çıraklık yaptım. 2 yıl çalıştıktan sonra köye geldim. Benim mesken köyün üstündeydi, oraya dükkân açtım. 1978 yılında dükkânım yandı. Dükkân yandıktan sonra köylülerimizden Allah razı olsun, bu dükkanı buraya indirdiler. Bana yardımcı oldular ve beni kalkındırdılar. Ben de köylülerimize kelam verdim. Siz beni kalkındırdınız, ben de size ölesiye kadar hizmet edeceğim diye. Köyümüzü dışarıya muhtaç etmeyeceğim dedim. 85 yaşındayım ve hâlâ çalışıyorum. Günde bir çapa ve bir nacak yapıyorum. Bunların ikisini bir günde yaptım mı benim işim tamam. 15 ila 30 liraya satıyorum. Hanım 2011 yılında öldü. O gündür çocuklarım bakıyor. Onun dışında demircilik yapıyorum. Bugün bir nacak çetledim” tabirlerini kullandı.
“Köyümde evvelden traktör yoktu
En büyük kahırlarının çırak bulamamak olduğunu lisana getiren Yılmaz, şöyle devam etti:
“Damada öğrettim, gitti İzmir’e. Oğluma öğrettim, gitti İzmir’e. Torun vardı, kızın oğlu, bu sanat kirli sanat, ben yapamam dedi, gitti İzmir’e. Kargoda sürücü. Öğrettiklerimden hiçbir yarar görmedim. Bu işi yapmak akıllı kârı değil, çok güç. Makine olmasa ben çalışamam. Makinayla yapıyorum bu işi. Demiri makine dövüyor. Cazip de vuruyor, demiri de vuruyor. Her şeyi makine yapıyor. Öbür demirci kalmadı. Mesleği öğrendiğim Karacalar köyünde bile yok. Etrafta hiç yok. Herkes gerecini sattı. Bu köyde 30 sene önce 250 çift öküz vardı. traktör yoktu. Artık iki çift öküz var bu köyde. Traktörler her işi görüyor. Ekini ekiyor, sürüyor, kaldırıyor. Demirciliğe gereksinim yok. Traktörler hazır alıyor”
Demircilikten kazandığı para ile 3 sefer hacca gitti
Demircilikten kazandığı para ile üç sefer hacca gittiğini söz eden Yılmaz, “Ben bir yoksul çocuğuyum. Fakirlikten yetişmeyim. Allah’a bin şükür, iki sefer hacca ailemle birlikte gittim. 2011’de hanım öldükten sonra 2012 yılında da umreye gittim. Buradan kazandığım parayla 3 kere hacca gittim. 1991 yılında bu makineyi aldım. Makineyi alana kadar 16 sene kara kaynakla çalıştım. Kum kaynağıyla. 1976 yılında elektrik geldi bu köye. Ondan sonra kaynak yapmaya başladım, kadro taklavat düzdüm. Pelitören, Kızılcık, Düğüncüler başta olmak üzere yakın civardaki bütün köyler buraya iş yaptırmaya gelirdi. Gece saat birlere kadar çalıştığım çok oldu gençliğimde. Artık ayakta güç duruyorum. 1980’li yıllarda taş patladı, elime çarptı. Parmağımı kaybettim. Yeniden de yılmadım, çalışmaya devam ettim” dedi.
Haber7
