İşte Ferman Karaçam’ın o yazısı;
5 Temmuz akşamı yani, üç gün önce 27. Yılına giren Başbağlar katliamını daha evvel bu zaviyede yazmıştım.
Lakin, bu büyük facianın benim için çok hususî bir manası olduğu için bu yıl, geçen yıllarda yazılanları da dikkate alarak ve onlardan faydalanarak tekrar yazıp, tekrar gündeme getirmek ve unutmamak gerektiğini düşünüyorum.
Çünkü bu vaka, PKK’nın işlediği binlerce vesair cinayetten farklıdır.
Farkı şurada ki, devletimizin birlik ve beraberliğini amaç almıştır.
Yıllardır sevinçte ve tasada bir ve bir arada yaşamış iki farklı “anlayışın” yani, Sünni ve Alevilerin Sivas’ta yakılan ateşle birlikte tutuşturulamayan öfkeleri, Başbağlar’da tekrar denenmiştir.
Hatırlanacağı üzere 2 Temmuz 1993 günü Sivas’ta yakılan Madımak Otelinde 37 Ozan, Şair ve Yazar’ın dumandan boğulup, acımasızca yakılıp öldürülmesinden üç gün sonra yani, 5 Temmuz akşamı, akşam namazı kılınırken, Erzincan’ın Kemaliye İlçesine bağlı Başbağlar köyünde de 33 kişi silahla taranarak ve ateşe verilen köy konutlarında yakılarak katledildi.
Sivas’ta katledilenlerin çoğunluğunun Alevi olmasından ötürü Başbağlar’daki katliamın Sünnilere karşı bir intikam cinayeti olduğunu hepimiz biliyoruz.
Dahası bu hadisenin PKK’nın içindeki Alevi kanat tarafından yapıldığını da biliyoruz.
İşin bu tarafı Abdullah Öcalan’ın “olaydan benim haberim yok, hareketi Dr. Baran’ın gerçekleştirdiğini sonradan öğrendim” demesiyle de netlik kazanmış oluyor.
Aslında Başbağlar katliamından laf etmek, Başbağlar’ı yazmak benim için hayli acıtıcı, kanatıcı ve sıkıntı çünkü ben, o elim vakalarda yaklaşık on yıl İslam, Kadın Aile, İlim Sanat ve Gül çocuk mecmualarında bir arada çalıştığım çok genç bir mesai arkadaşımı kaybettim.
Ali, tanıdığım en sessiz, en mahzun, en dürüst ve terbiyeli kişilerden birisiydi.
İstanbul’dan yıllık müsaadesinin bir kısmını geçirmek üzere memleketi olan Başbağlar’a gitmişti.
Köy Camii’nde cemaatle birlikte akşam namazı kılmıştı ve tam o sırada köyü basan eli silahlı PKK’lılar tarafından tüm cemaatle birlikte o da katledildi.
Umuyor ve diliyorum ki Ali, Şehid olmuştur.
Veli Kara kardeşimin müdürlüğündeki abone servisinde çalışırdı.
Kendisini ne devir görsem yüzü aydınlık ve güleçti.
Ali Taşdelen gencecik yaşında arkasında, yetimleriyle birlikte kendisi üzere genç, dul bir hanım bırakarak aramızdan ayrıldı.
Eminim her iki hadisenin akabinde bugün hala onlarca hatasız, günahsız dul ve yetim aramızda dolaşıyor, bir türlü kabuk tutmayan yaralarının üzerini kapatmaya çalışarak.
Bu coğrafyada yüzyıllardan beri Alevilerle Sünniler arasında yaşandığı sav edilen yalan yanlış yüzlerce uydurma masal anlatılır.
Nakledilen ve ne Alevilere ne de Sünnilere asırlar sonra bile hala acı ve gözyaşından sair hiçbir yararı olmayan bu kanlı savların taşıyıcıları da ne yazık ki biziz, kendimiziz.
Kendi cehaletimiz yüzünden bir türlü bu Kan Davasını (!) bitiremedik.
Biz bitirmeyince ve bu kanlı masalları lisandan lisana taşıyınca da, intikam hislerimizi körükleyen, bizi birbirimize kırdırmaktan çıkar sağlayanlar da mütemadi ellerini oğuşturup fırsat kolladılar ve birinci fırsatta gençlerimizin eline ateşi tutuşturdular.
Cumhuriyet’in kurucu takımları da ne yazık ki, bizim birbirimize olan intikam ateşinin altını daima beslediler.
Bugün hala en ufak bir fırsatını bulmaya çalışan, Alevilerle Sünnileri birbirine kırdırmak isteyen onlarca kişi, kurum, dernek ve kuruluş var.
Bunların bir kısmı yurt dışında, hatırı sayılır bir kısmı da yurt içindedir.
Bu kışkırtıcı ve fırsat kollayıcı düşmana karşı, bir kesim teselli edici olanı ise halkımızın, Anadolu’da onlarca Sünni-Alevi hengamesinden ders almış olmasıdır.
İbret verici onlarca dersin daha kaç yollar sürmesini diliyorum.
Ali Taşdelen ve kendisi ile birlikte Başbağlar’da katledilen 33 canımıza Allah’tan rahmet, yakınlarına sabır ve metanet diliyorum.
CÜMLEDEN CÜMLEYE…
Ey akıl sahibi..!
Dünyada bir düşkünlüğe uğramamak için iki kimseden sakın:
Evvel doğuşçu tabiatlı düşmandan,
sonra da cahillerle dostluktan uzak dur..
Haber7
