1975 yapımı “Monty Python and the Holy Grail” filmindeki bir sahnede Kral Arthur, Yuvarlak Masa için şövalyeler toplamaya evinde İngiliz kırsalında dolaşıyor. “Ben senin kralınım!” derinden etkilenmemiş bir köylüye verdiği yanıt hem saçma hem de kör edici tamamen açık.
“Sana oy verdim” diyor.
Epeyce.
Bu ülkede bir hükümran olduğu süresi – 1000’den fazla evin bir kullanıcısı – monarşinin meşruiyeti hakkında sorular var. Ulus, Cumartesi günü Kral III.
Neden hiç kimse monarşiye oy vermemişken ve 50 yaşın üzerindeki grupların yarı monarşinin varlığını düşünmezken, İngiltere’de yaşayan monarşi var mı?
Rutgers Üniversitesi’nde 16. ve 17. yüzyıl Britanya’sında İngiltere doğumlu bir tarihçi olan Alastair Bellany, “Monarşinin devam sürecinin nedenlerinden biri, neden bir monarşiye sahip olduğumuz hakkında ciddi konuşmalar yapmamamızdır” dedi. Bence yapmalıyız. Bence ciddi bir ülke aynaya bakmalı. Monarşinin İngiltere’ye ve dünyaya bizim bu mesajımız varlığa dair varsayım bir varsayım.”
Tabii ki pek çok insan için, monarşiyi İngiltere’nin genel algısından kısıtlama, bunu dile getirmek ne kadar zor olursa olsun, zor olacaktır.
Bu hafta nadir görülen Londra buluşmalarının tadını çıkarırken röportaj yapan 64 yaşındaki öğretmen Penny Convers, “Bu, edinme, geleneklerimizin ve kültürümüzün bir parçası,” dedi. Kraliyet ailesi için “Çoğumuz onları sadece televizyona çıktıklarında gördüklerinde” dedi, “ama onlar bizim İngiliz yaşam tarzımızın bir parçası.”
İngiltere, Southampton’dan bir iş istasyonu için Londra’yı ziyaret eden 24 yaşındaki bir pub yöneticisi Jude O’Farrell için değil. Babasının sık sık Sex Pistols versiyonu olan “God Save the Queen”i oynadığı bir evde büyüyor. (Örnek satır: “O insan değil.”)
“Monarşi gerçekten benim hayatıma hiç uymuyor” dedi. “Sadece var. gerçekten hiçbir şey yapmıyor.”
Yine de Britanya’da beş dakikadan fazla dolaşıp “monarşi” diye bağıran bir şeye rastlamadan veya deneyimlemeden yapamazsınız: pullar, madeni paralar, banknotlar, sokak adları, bar adları, resmi kraliyet amblemi taşıyan tüketim ürünleri, milli marş.
Liverpool’daki Royal Albert Rıhtımı; Aberdeen Kraliyet Hastanesi; Kraliyet Galler Müzik ve Drama Koleji; Glasgow Kraliyet Konser Salonu;“The Crown”; tatilleri. Liste devam ediyor.
Elbette, üyeleri düzenli olarak aile gruplarında gösteri yapan Cumhuriyet grubu gibi amansız monarşi karşıtı kampanyacılar var. Son dönemler, eski İngiliz sömürgelerinden, kraliyet ailelerinin son sömürge geçmişiyle resmi olarak özür dileyerek ve tazminat ödeyerek yüzleşmesini talep eden artan şikayetler var.
Ancak eleştirmenler makul şikayetlerle düzenli olarak su yüzüne çıkarırken – monarşi, köleleştirilmiş insanların ganimetlerinden inşa edildi; çok pahalı; ırkçı, cinsiyetçi, sınıfçı ve ilgisiz; şok edici derecede etkileyici olmayan insanlara otomatik olarak güç bahşediyor – bu argümanlar ciddi bir siyasi ilgi görmedi.
“Majestelerinin hükümeti” ve “Majestelerinin Sadık Muhalefeti” olarak bilinen iki ana siyasi partinin dışında sistemi sona yayınnı desteklemiyor.
Tarih doçenti Brooke Newman, “Asıl soru, neden bir monarşi onlar değil, çünkü devletler, kraliyet ailesine buna izin vermiyorlar – onlar hala hayatta kalan en zengin ve en güçlü monarşi” dedi. , Virginia Commonwealth Üniversitesi’nde erken çağdaş Britanya konusunda uzman. “Soru şu ki, halk neden onları desteklemeye devam ediyor?”
“İnsanların tarih boyunca boyunca bir zincire sahip tarihi bir aileye sahip olmaktan bu kadar yoğun gurur duymalarının duygusal nedenleri var,” diye devam etti.
Bayan Newman, ailenin hüküm sürmesi ve aurasını korumasının bir yolunun, sömürgecilik ve kölelikle olan yolcu bağlantılarının kapsamını gizlemek olduğunu söyledi. “İngiltere’de bunun hakkında ilişkinin karşı çıkışında önemli bir insan nüfusu var” dedi.
Galler’deki Bangor Üniversitesi’nde Birleşik Krallık anayasası hukuku ve siyaseti uzmanı olan Craig Prescott, monarşinin ana işlevlerinden birinin siyaseti aşmak olduğunu söyledi.
Yedi yıl içinde dört Muhafazakar başbakanın Brexit, göç ve Ulusal Sağlık Servisi için fon sağlama gibi sorunlarla bölünmüş bir ülkedeki genel başkanlığının ulusal çalkantı döneminde bile, monarşi çatışmasının sona ermesi ve bir tür yardım sağlayabilir. sistemi bir arada tutan yapı iskelesi.
Bay Prescott, “Devletten ayrı, günlük davranışlarının bitişinin tamamlanması bir siyaset alanı yapıları” dedi. “Bu, siyaset ne kadar vahşi ve çirkin olursa olsun, bunun devletlemediği ile ilgili geliyor; hükümetle ilgili.”
“Politikacılar bugün buradalar, yarın gidiyorlar ama” diye ekledi – ve burada sanki Jeff Bridges’in “The Big Lebowski”deki ikonik karakteri Ahbap’ı anlatıyor gibi görünüyor – “monarşi devam ediyor.”
Bay Prescott, monarşinin, Parlamento aracılığıyla krallığa akan para yoluyla götürüldü olarak da olsa, aslında kullanıcılarına bağlı olduğunu söyledi. Parlamentonun kraliyetleri üzerindeki siyasi egemenlik, 17. yüzyılda, Kral I. Charles’ın hayallerinden kesmek kısa ömürlü bir cumhuriyet için sahneyi koruduğunda kuruldu. 11 yıl sonra monarşiyi restore eden Parlamento, anayasal bir monarşiyi başlatan bir Haklar Bildirgesi aracılığıyla tacın hüküm sürdü.
İngiliz monarşisinin tarihini anlatan “Crown & Sceptre” kitabının yazarı Tracy Borman, “Bir ülkü monarşisinin geleneğini sürdüren ve zamana ayak basmanın daima değişmeli ve daima aynı olması gerektiği söylenemez” dedi. Tarihi Kraliyet Sarayları’nın baş küratörü.
“Bence muhafaza edecek şekilde geliştirilecek,” diye ekliyor. “Bu uyum sağlama yeteneği, monarşinin kurtarıcı bir lütfu oldu. Uyum sağlamayı reddeden monarşiler, Fransız monarşisi gibi dramatik bir şekilde düşüyor.” (Ayrıca bkz. Rus monarşisi, Avusturya-Macaristan monarşisi ve Yunanistan ve diğer Avrupa ülkelerinin sürgündeki monarşileri.)
Bayan Borman, İngiliz monarşisinin düzenlemelerinden yaygınlaştırılmasına yönelik çağrıları olduğunu söyledi. “Tarih boyunca, bir bütün olarak genç insanlara eski nesillere göre daha az ilgi gösteren, nesiller arası bir şey oldu” dedi. “Daha sonra, olgunlaştıkça daha fazla ilgilenmeye başlarlar. Bu devirsel.”
University College London Anayasa Birimi’nde monarşiler konusunda uzman olan Bob Morris, İngiliz kraliyet ailesinin ünlü ve kraliyet ailesi arasındaki farkı bir uluslayarakun çıkarlarını grupları yardımcısı olduğunu söyledi.
“Ünlendirme, dikkatleri kendine çekmekle ilgili; telif, diğer insanlara ilgi göstermekle alakalı” dedi.
Pandemiden önceki yıl, çalışan kraliyet mensuplarının Britanya ortalama 3.000 ziyaret gerçekleştirdiğini ve sivil gruplara, yerel gruplara ve hiçbir noktaya dikkat çektiğini kaydetti.
Rutgers tarihçisi Bay Bellany, monarşinin iktidarda tutumunun bir yolunun, özellikle belirsiz dönemlerde, gösteri ve tören ustaca kullandığını söyledi. Charles’ın ilk karısı Galler Prensesi Diana ile 1981’de gerçekleşti, krizler ve çöküş döneminde bir ulus için olağanüstü bir dikkat dağınıklığı sağladı.
Bay Bellany, geçen sonbaharda Kraliçe II. Elizabeth’in cenazesini beklenmedik bir şekilde etkilendiğini söyledi.
Bay Bellany, “Bir yanım sinirlendi ve bir yanım da görülmeme karşı çok şey oldu” dedi. “Ama bir parçam şöyle olacak: ‘Bu çok iyi yapılmış. Bu güçlü bir tiyatro.’ Bence o tiyatronun performansını asla hafife almamalıyız.”
