Mürsel Gündoğdu’un köşe yazısı:
Hayat sürprizlerle doludur. Birtakım yaşanmışlıklar, kelamlar ve çıplak hakikatler vardır ki insan onlarla yüzleştiği vakit gönlüne tahammülü güç bir yük biner. Hayatın bilinmezlikler çarşısında yalınayak yürüyen insan birdenbire karşılaştığı bu hakikatlerin altında ezilip kalır ve o esnada adeta ömründen ömür giderek bir günde on yıl yaşlanır.
Hepimizin hayatında bu türlü anlar vardır ve ani bir gerçekle sınandığımızda vaktin süratle ileri sardığını, saçımızın sakalımızın ağardığını ve kısa müddette birkaç yıl birden ihtiyarladığımızı fark ederiz.
Peygamberler de insan olmaları hasebiyle bu cins durumlarla karşılaşmış, onca misyon ve sorumlulukları ortasında bu türlü deneyimler yaşamışlardır.
Son ilahi din olan İslam’ın Peygamberi ve bildirim edicisi Hz. Muhammed Mustafa (SAV)’nın hayatında da bu türlü bir an olmuş ve Efendimiz bu tipten bir deneyimle yüzleşince derinden etkilenip bu durum “beni ihtiyarlattı” buyurmuştur. Çabucak söz etmek gerekir ki iki cihan serveri olan Efendimizi ihtiyarlatan bir hadisenin dünyalık tasa ve kaygı nev’inden olması kelam konusu bile edilemez. Gelip süreksiz durumlar, mal ve mülkle alakalı konular ve birtakım maddi kayıplar bizim dünyamızda birçoğumuzu derinden etkileme gücüne sahip olsa da bütün bu konular peygamberler için sıradan ve tali sıkıntılardandır.
O halde nedir Efendimizi ihtiyarlatan konu?
Rivayet olunur ki bir gün Hz. Ebû Bekir, Allah Habibi’ne sorar:
-Ey Allah’ın Rasulü. Saçınızda ak görüyorum. Aniden ihtiyarladınız. Bir derdiniz mi var?
Allah Rasulü bu suale şöyle yanıt verir:
-Beni Hûd, Vâkıa ve Mürselât Müddetleri ihtiyarlattı.
Tefsir ve fıkıh ilimlerinde otorite kabul edilen ve çok hadis rivayet eden sahabiler ortasında yer alan İbn Abbas, Peygamberimizi ihtiyarlatan mühletin Hûd Müddetinde geçen bir ayet olduğunu belirtir. Bunu da Peygamber Efendimize; “emr olunduğun üzere dosdoğru ol!..” (Hud Mühleti 112. Ayet) ayetinden daha güçlü bir hitap inmediğini tabir ederek açıklar.
Hud Mühleti 112. Ayetin tamamının meali şöyledir;
“Öyle ise emr olunduğun üzere dosdoğru ol. Beraberindeki tövbe edenler de dosdoğru olsunlar. Hak ve adalet ölçülerini aşmayın. Elbet Allah, yaptıklarınızı hakkıyla görür.”
Burada Peygamber Efendimizi derin fikirlere sevk eden konu kendisine Büyük Allah’tan gelen “dosdoğru olma” ikazıdır. Elbette doğruluk, emniyetli olmak, emanete riayet etmek, elinden ve lisanından herkesin emniyette olması üzere üstün insani özellikler Sevgili Peygamberimizin sahip olduğu en hoş hasletlerdendir. Her şeyden evvel o Muhammedü’l Emin’dir. Buna karşın bu hoş ahlakı devam ettirebilme ve bu istikamette hayatını sürdürebilme telaşı Efendimizi derin kanılara sürüklemiş ve saçını sakalını beyazlatarak adeta yaşlandırmıştır. Aziz Allah’ın, Peygamberimizle bir arada olanların da bu emre uymasını tembih etmesi elbet ki Efendimizin yükünü daha da ağırlaştıran konulardan bir başkasıdır.
Bu noktada günümüz Müslümanları olarak kendimize sormamız gereken asıl sual şudur;
Sanki bizler, Peygamber Efendimizin omuzlarına devasa bir yük bindirip onu ihtiyarlatan bu çıplak ihtarların neresindeyiz? Doğruluğu, iş ve hareketlerimizde dosdoğru olabilmeyi ne kadar özümsüyor ve önemsiyoruz? Dürüstlüğü, sağlam olmayı hayatımızın en merkezine yerleştirebiliyor muyuz? Vahye birinci muhatap olan kişi olarak peygamber Efendimizi ihtiyarlatan bu çarpıcı ayetleri okuduğumuzda sanki bizler de bunun tesirinde kalıp ihtiyarlayabiliyor muyuz?
İslam dünyasında yaşanan insani ve ahlaki savrulmalara baktığımız vakit bu hayati sorulara olumlu bir karşılık verme bahtımız maalesef yoktur.
Bunun pek çok örneği vardır lakin yalnızca bu örnek üzerinden bakacak olsak dahi açıkça görünen o ki İslam’ın en temel kıymetleri kendimizden çok diğerlerine nasihat vermek ve toplumsal medya ortamlarında paylaşılıp dinimizle övünmek için bir araç olarak kullanılıyor ve bir türlü hayatımızın en merkezine sirayet etmiyor. Çünkü bu bahiste yaptığımız yaygın davranış biçimlerinden en göze çarpanı her koşulda ve durumda hatası diğerlerine atmak, yanılgıyı daima diğerlerinde aramak, biz büyüdük kirlendi dünya melodilerine kulak vermek ve bir türlü kendimize dönüp özeleştiri yapma fazileti gösterememektir.
Bizler, her biri bir hazine mahiyetinde olan dini değerlerimizle ortamıza bin dört yüz yıllık bir duvar örmüşüz güya ve ortadan geçen uzun yılların tozu toprağı bu kıymetlerimizin üzerine iyice sinmiş vaziyette.
Hakikatleri külleyerek aslında hiç farkında olmadan kalbimize giden yolları uzunluktan boya kapatmışız.
Aslında İslam Dini’nin ölümsüz bedellerini her periyot ve çağın özelliklerine nazaran harlayıp harmanlayarak hayatın merkezine gerçek akan gümrah ırmaklar haline getirmeli değil miydik? Bu ölümsüz kıymetleri içinde yaşadığımız asrın idrakine bu çağın lisanı ve bilgeliğiyle sunmak sanki bizden diğerlerinin vazifesi midir? Kendi ellerimizle hayatın dışında bıraktığımız bu büyük bedelleri bugün yine canlı bir bilgi haline getirip yaşayan hayatla barıştırmak ve bütün insanlığın vicdanına özümsetmek bu kanadı kırık dünyada tek çıkar yolumuz değil midir?
En büyük kaygısı Kur’an-ı Kerim’in anlaşılması olan İstiklal Şairimiz Mehmet Akif Ersoy ne hoş söz etmiş bunu;
“Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhamı
Asrın idrakine söyletmeliyiz İslâm’ı”
Efendimizi derin kanılara sevk edip ihtiyarlatan hakikat bugün biz Müslümanların olduğu üzere bütün İslam dünyasının da yitik hazinesi üzere asırlık küllerin altında parıldayıp durmaktadır. Ne var ki bizler gözlerimizin körlüğünden, gönüllerimizin paslanmışlığından ve aklımızın noksanlığından olacak ki bu parıltıyı gereğince hissetmeye, takdir etmeye, içselleştirmeye, özümsemeye, canlandırmaya çalışmıyor ve yalnızca onun çok eskilerde kalan parıltılı öyküleriyle avunma yolunu tutuyoruz.
Halbuki tek dermanımız bu kıymetlerimizi tekrar yaşanan hayatın içine katmak ve gönüllerimizi bu hakikatlerle canlandırmaktır. Ahkâf Mühleti 13-14. Ayetler, tek çıkar yolumuzun bu olduğunu ne hoş tabir etmektedir;
“Rabbimiz Allah’tır deyip sonra dosdoğru olanlar için ne endişe vardır ne de hüzün. Onlar cennetliktir. Yaptıklarına karşılık orada ebedi kalacaklardır.”
Kalın sağlıcakla efendim.
Haber7
