Kuzeybatı İrlanda’nın County Donegal bölgesi küçük bir otel olan Breac House’un arka planını gözetlemek bir hikaye gibi geliyor: Dublin’den gelen ve hiç bir pansiyon çalışmamış ya da çörek servis etmemiş iki şehirli muhasebeci, bir müşterinin çıkarılmasına karar verirler. Atlantik okyanusuna uzanan uzak, rüzgarlı bir yarımadada inşa edilmiş, koruyucu mülkü. Büyümüş yerel topluluklar, doğal ve insan yapımı felaketleri soymaya hazır hale getirme ve Monocle’ın günlük verileri olarak Fawlty Towers ile buluştuğu kötü bir sitcom’un tüm özelliklerine ulaşır.
Gerçekte farklı: 51 yaşındaki Cathrine Burke ve 51 yaşındaki Niall Campbell, Londra’dan bir yıldız mimarla uçarak, evin lüks ürünleriyle doldurarak ve küreselleşmiş yemekleri sunarak değil, içlerinde bir şekilde Donegal’da kalarak yüce bir otel yaratmayı başardılar. Malzeme, ürün, zanaatkar ve gıda tüketicileri, yol gösterici ilkeler, “en iyisi, Donegal’den” olmuştur.
2023 sezonu için geride kalanlar dolu olan ve gelecek yıl için hızla dolan dört odalı otellerinin başarısının arkasında birlikte çalıştıkları yerel şefler, mumcular, çiftçiler, patronlar, dokumacılar, çömlekçiler ve sabuncular var.
Cathrine Burke ve Niall Campbell, otellerini belirli bir demografik veya ülkü müşterisini düşünerek öngördüklerini söylediler. Sadece harika izlenimleri olan şeyleri inşa ettikleri ve isterlerse sonuca ulaşmalarına izin verirler. Kredi… The New York Times için Ellius Grace
İrlanda’nın “unutulmuş ilçesi” bilinen olarak bir yerde – büyük l İrlanda Cumhuriyeti’nin uzak seferi, Kuzey İrlanda’nın yanında ve Dublin veya Galway gibi turist çekim yerlerinden uzakta olması nedeniyle – hiç ve sağlam bir harika çağdaş yemek ortamı var. , tasarım ve zanaat bu ada ülkesinin geri çevresi ve dünya tarafından daha yeni bilinmeye başlandı. Bunun sonucunda oluşan insanlar genç ve yaşlı, uzun süredir burada oturanlar ve yeni gelenler, yeni iş adamları ve işletme girişimcileridir.
Yerel bir Fruit of the Loom’da 20 yılında aşık bir fabrika çalışanı moda koruyucusu Bernie Murphy’yi ele geçirdi, işlerini kaybetti, sonra kendi başına yola çıktı ve etkili moda eleştirmenlerinden büyük övgü toplayan koleksiyonlar çıkardı. Ya da yıllar sonra Dublin’de eve taşınan ve başlangıçta bebek egzaması olan oğluna yardımın bir yolu olarak toplanan Donegal malzemelerini içeren Donegal Doğal Sabun şüphesini kuran bir biyomühendis olan Isobel Sangha. Hannah McGuiness, çarpıcı ve renkli takımlar yapan ve aynı zamanda Donegal Designer Makers adlı bir tasarım mağazası ve mağaza işletmesinden bir katılımcıdır. Ve bir de Downings’li şef Ciaran Sweeney var. balıkçı dedesi
Farklı bir grup olmalarına rağmen, iş başında bazı ortak güçler var. İrlanda, oğlu 30 yılda patlamadan yıpranmaya ve tekrar geri döndü. Breac House’dan Bay Campbell, “Zihni odaklamak için durgunluk gibisi yok” dedi. “İnsanların ‘Bunu gerçekten yapmak istiyorsam, hemen şimdi yapacağım’ diye düşünmesine neden oluyor.”
Doğal ilham
Sarp sahilleri, geniş kumsalları, gri taş dağları ve rengarenk kır çiçekleri, yosunları ve deniz yosunları ile araziden de ilham var. Breac House’un yamaç manzarasından bu unsurların neredeyse tamamını elde edebilirsiniz: En solda, Dunfanaghy’nin Killahoey Plajı yer alır ve bu kumsal, gelgitin çekildiğinde atlıların geçidi bir tuzlu su girişine taşınır. Şehir merkezinden sonra sağda küçük bir taş köprü Breac’ın kara kütlesi olan Horn Head Yarımadası’nı anakaraya bağlar. Son olarak, güneybatı boyunca dik kum tepeleri, yalnızca bir mil uzunluğundaki yürüyüşle erişilebilen Tramore Plajı’na çıkar. Manzaranın çerçeveleri ve kontrastları, bölgenin en ünlü ürünü Donegal tüvit için bariz bir ilham kaynağı.
Babasıyla birlikte Ardara’da bir tüvit imalatçısı olan Molloy & Sons’u işleten 37 yaşındaki Kieran Molloy, “Tüvitimizin ayırt edici özelliği, nötr daha bir temel rengin küçük, parlak renk bölümleriyle içinde bulunduğu” dedi. “Geleneksel olarak bu parlak renkler, burada bulunan çiçeklerden, yosunlardan denizlerden, yosunlardan ve meyvelerden elde edilen doğal boyalardan yapılıyor.”
Bay Molloy, Dublin’de, ülkenin en prestijli tasarım okullarından biri olan National College of Arka and Design’da endüstriyel tasarım okudu, büyük şehirde çalıştı ve ardından 2009’da durgunluk sert bir şekilde vurunca işlerini kaybetti. Annesi her zaman, “Eğer üniversiteye gitmezsen, barakada tıkılıp baban gibi dokuma yapacaksın” diye bir tehdit vardı. Ve gerçekten de, Bay Molloy, eğitim almış olmasına rağmen, yine de kendini evinde buldu ve üniversitede barakada takılıp kaldı. Böylece o ve babası güçlerini birleştirdiler, daha büyük aile şirketinden kendi departmanlarını ayırdılar ve merkezi ısıtmadan önceki bir dönem için tasarlanmamış, daha hafif, daha parlak ve bizim tüketicileri için üretilmiş tüvitler yarattılar. Artık kumaşlarını dünyanın her yerine ihraç ediyorlar.
38 yaşındaki Tony Davidson, dört yıl boyunca Belfast’taki seçkin müşterilereda şef olarak çalıştı. O ve Belfast’ta restoran işleten 36 yaşındaki İsveçli orta Lina Reppert, her zaman Donegal’da kendilerine ait küçük bir yer açmayı hayal ettiler. Birkaç yıl önce Bay Davidson’un evinde yazlık evini ziyaret ettiklerinde, bir barın parçası olan, boş ve Downings’teki at nalı şeklindeki plajın muhteşem manzarasına sahip küçük bir bina gördüler. Tony, orada başarılı bir deniz ürünleri pop-up’ına ev sahipliği yaptıktan sonra, sahibini onların alanına kiralamaya ikna etti.
Fisk Seafood Bar’ı açtıklarında, yerel bir arkadaş olan Bay Davidson’a “Sadece balık mı satıyorsun? Aklını mı kaçtın?” Şaka olsun diye söylemedi.
Ancak Fisk gibi yerlerin Donegal’ın ödüllerini kullanarak doğrudan, yaratıcı, yaratıcı yemek pişirmesiyle her şeyi değiştirmeye başlıyor. Bay Davidson, “Yolun aşağısında Avrupa’nın en iyi yengeçlerinden bazılarına sahibiz” dedi. “İnanılmaz deniz tarakları için dalış yapan ve onları elle toplayan bir adamımız var. Harika midyelerimiz, istiridyelerimiz ve her çeşit balığımız var. Yurtdışındaki insanların yerel ürünlerini satın alıyor, ancak yerel halk burada, çevrelerinde birliklerin doğru olduğu yeni yeni Keşfetmeye başlıyor.”
yerel dokunuşlar
Breac House, bu tür yerel yemek, zanaat ve tasarımın bir tür canlı müzesidir. Bay Sweeney, Bay Davidson ve diğer İrlandalı şefler tarafından yönetilen pop-up’lara ev sahipliği yaptılar. Sabunları Isobel Sangha’nın şirketinden geliyor. Tüvit battaniyeleri ve ev örtüleri, bölge ve dünyada kalan son tüvit el dokumacılarından biri olan Eddie Dougherty tarafından el dokusudur.
Bu daha belirgin yerel dokunuşların elde edilmesi, alınması tarafından algılanması neredeyse imkansız olan ancak yaşayan Bayan Burke ve Bay Campbell için önemli olan incelikli tasarım seçenekleri de vardır. Binaların bir cephesinin tamamen çağdaş olmasına rağmen, giriş cephesindeki kapı ve pencere pencereleri, tarihi bir uzun ev tasarımına gidiyor. Çağdaş, şık ve İskandinav görünümlü iki kişilik, odunla ateşlenen saunaları, geleneksel bir İrlanda terhanesinin tüm misafirlerini paylaşıyor: kara manzaralı bir pencere, canlı bir çim çatı ve karanlık bir iç mekan.
Breac House’daki dört konuk odasının tamamı ten rengi ahşap, temiz çizgiler ve konforlu mobilyalarla ince ve çekici bir genişleme paylaşsa da, hakim olan, tabandan tavana pencerelerle çerçevelenmiş yamaç tüneğinden geniş körfez, dağ ve tarım arazisi manzaralarıdır. dizayn. Pencerede evleri dışarıyı seyretmek için küçük, ahşap bir banka ve her evde kalmaya bağlı bir teras vardır. (Odalar gecelik 355 Euro’ya veya kahvaltı dahil yaklaşık 389 $’a kiralanır.) İki yönlü özel bir bölme, kahvaltının odası açmadan teslim edilmesini sağlar.
Bu ayrıntılar, Breac House ile ilgili önemli bir şeyi işaretliyor: Sonunda çoğu şeyden hoşlanmayan, Bayan Burke ve Bay Campbell, otele özgü bir demografik veya ülkü müşterisi düşünülerek tasarladı. Sadece harika mimari yapıları inşa ettikleri şeyleri ve isterlerse sonuca varmasına izin verdiklerini söylediler.
Bay Campbell’ın elle çizilmiş tablosu, sabah koşularında ve sonunda bisiklet gezintilerinde bana yarımadanın sonuna rehberlik etti. Burke Hanım’ın kendi yaptığı ekmek, mayaladığı yoğurt, karşıdaki arıcıdan aldığı bal, yolun aşağısındaki çiftçiden aldığı kaz yumurtasından oluşan ev kahvaltıları, misafirin yemesi gerekenler konusunda kişisel ülküsüdür.
Bay Campbell ve Bayan Burke, pandemi kaynaklı kapalı kalma süresi boyunca dördüncü bir oda eklediler ve bunun, tamamen kendilerinin yönettiği bir cephe ülkülerine sadık kalırken kalıntıları en büyük odayı bildiklerine inandılar. Ayrıca, daha önce ev sahipliğinde yaptıkları bir gecelik pop-up yemeklerin yerine birden fazla gün süren şef odaklı deneyimler eklediler. Breac House’u yoki artık konuk şeflerle sadece akşam yemeğinden sonra birkaç için değil, üç gün boyunca yakınlardaki çiftlikleri birlikte ziyaret ederek, kelime yiyerek ve öldürmelerini paylaşarak tanışabiliyor. (İki gece konaklama ve kahvaltı ile iki akşam yemeği ve gezi ücreti iki kişi için 2.950 Euro’dur.)
Noma’da çalışan ve daha sonra Dublin’deki ünlü bir restoran olan Bastable’da baş şef olan 30 yaşındaki şef Cuan Greene tarafından pişirdiğim bir akşam yemeği istiridye, kalkan, ramson ve ravent gibi yerel yiyeceklere odaklandı.
Breac House’un bu yemekte çok belirgin olan başarısı, belki de çözülemez bir ikilem sunuyor: Breac House gibi bir yerin içerdiği şeylerden özünden götürmek, onu isteyen çok daha fazla konuşmaya bu düzeyde bir görev ve yakınlık nasıl sağlanır?
Ancak Bay Campbell, “İki yıllık Covid kapatmaları ve kesintilerinden sonra, hayal edebileceğimiz çok daha kötü sorunlar var” dedi.
New York Times Travel’ı takip edin Açık instagram Ve haftalık Travel Dispatch bültenimize kaydolun Daha etkileyici bir şekilde seyahat etmek ve bir sonraki tatiliniz için ilham almak konusunda uzman ipuçları almak için. Gelecekteki bir kaçamağı mı hayal kurmayı yoksa sadece koltukta seyahat mi amaçlıyor? bizim göz atın 2023’te Gidilecek 52 Yer .
