Kazanmayı planlayan – onu mutlaka bir arka planla birlikte planlayın. Ruangrupa, Documenta’nın bu ay olan 15. baskısını yönetiyor. Grup, 22 yıllık tarihi sistemi arka’nın ülküsünü olarak hedef kitle olarak. Kazma ile olabilir, ancak resmi bir hala eseri izleyiciden farklıdır. Endonezyaca’da ruang ve rupa oyununda “oda ve “biçim” anlamına gelir, bu işin gidişatını bir araya getirmek için uygun olmayan adaylar: iş görüşmeleri, bunlarla ilgili olacağı ve arkanın yapılacak olan alan.
ruangrupa’yı “sanatçıların kolektifi” olarak, olası bir kestirmedir, belki de yanıltıcıdır. Onun ruangrupan düşüncesi bir olmadığı; biri gazetecilik olarak, eğitim için eğitimci öğretim üyesi olarak eğitim verildi. Kolektifin 10 kişilik bir eğimin 10’dan beri bir üniversite öğrencisidir. Sadece somut olay yaratmadıkları için, sözde-konumlar olarak nasıl tasarlandıkları için eğitimde tartışılabilecek olan deneyimler anlatılar yaratmıyorlar. Aslında, Ruangrupa bundan yirmi yıl önce bir galeride kişisel bir sergide.
Arka yapmak için işbirliği yapmak için, ruangrupanin işbirliği arkasını yayar. Kolektifliği öğreten bir kolektiftir. Projeleri için ruangrupa suç ortakları talep ediyor: üretimlerde, aynı zamanda arka uç kenarlarında mahsurlar, örnek gecekondu sakinleri veya fabrika işçileri. Bu süreçten ve bir duygudan birer grupa eder. Serigrafi çizimlerinin tasarımında, bir mahalleyi duvar resimlerinin kaplamanın fanzinleri kesmenin değeri, kararların toplu olarak nasıl çizimde yatar – hangi tasarımların hangi kumaşta en iyi şekilde, duvar resimlerinin ne yüksek olması gerektiği, hangi metinlerin yazılacağından bahsediyorum. yayınla. Yazarlık ücretiniz. Ruangrupa’nın kurucularından biri olan Ade Darmawan, “Bir kahve dükkanının açılışlarından bir uygulama olabilir” diyor. Belki de daha öncePatates soyma tanımı bir eylemse arka’nın diyen Alman olabileceğinden Joseph Beuys’a kanallıktı.
Jakarta’daki Gudskul’da Documenta için bir duvar resmi resmi. Kredi… The New York Times için Muhammed Fadli
“Arka nerede?” ruangrupa köpeklerinin ruangrupa köpeklerinin bir sorudur, ancak can sıkıcı olabilir, ki Documenta’da da bu böyledir. 2018’de Documenta, bir bütün direktörünü bulmak için sekiz kişilik bir komite topladı. Documenta’nın yöneticileri her zaman büyük teorike sahipler profesyonel küratörlerdir. Ancak komite üyelerinden birkaçı ruangrupa’yı iyi bilen ve bir kişiden – “bilmiyorum, endişe veya gibi bir bakış açısıyla” diye hatırlattı – Darmawan, geçerli olduğunu söyledi. Bir yıl sonra eleme turundan sonra, Darmawan ve diğer iki kişi, yönetimyi yönetme için Almanya’ya uçtu. Kassel’deki soğuk, tasarlanmış bir kilisede konseptlerini açıklar: lumbung, köylerinde bulunan, herkes tarafından inşa ve kendileri tarafından uygulanmakta olan raf deposu. Documenta’nın bir hantal için, kullanıma yönelik gibi olmalarını ve gösterinin ulaşabilecekleri imkanları sağlanabilecekleriniler. Komitenin; çekti, dedi Darmawan Documenta, çağdaş, arka’nın en önemli geleceğine ışık tutmadan hoşlanır. Yine de seyircilerin merak ettiği soru “Arka nerede?” onu ele veriyordu. bir tür mistifikasyon. Yani buraya bir sürü çiftçi mi geleceksin? Yani gerçekten bir sergi olmayacak mı?
20. yüzyılın seçkine arka markete sırtını dönenlerle ya da Asya, Afrika ve Latin Amerika’da o pazarı hiç tanımayan kolektiflerle dolu. 1957’de Enternasyonal adlı avangard bir çevrene yardım eden Fransız film yapımcısı Guy Debord, görsel sanatlar tarafından desteklenmiş olarak gösterilmiş gösteriler olarak kınayan ve sanatçıları hayata döndürülmeye yüreklendirilen bu düşüncenin de tasarımıydı. Daha önceki Documentas’ta, birkaç çalışma sergisi ve kolektif bölgede yaygın olarak görülen bölgede. 2002 yılında, İsviçreli sanatçı Thomas Hirschhorn bir Kassel konut kompleksi ev kütüphane ve diğer sakinleri olarak hizmet veren barakalar inşa etmek için inşa görevleridi. İki Documentas sonra, Şikago’dan bir heykeltıraş ve şehir plancısı olan Tiyatro Kapıları, terk edilmiş bir Kassel imarlı restore edilmiş, kendi doğan malzeme ve inşaatçılar yetiştiren ve orada paneller ve konserler yetiştirildi. Endonezyalı arka özgünlüğü Alexander Supartono, yaşam gruplarına yönelik tüm yaşam gruplarını güvenli hayata geçirdiğini söylüyor.
ruangrupa Documenta’yı yönetmeye katılımın, dünya çapında uygulanabilirlik, otoriterlik ve eşitsizlikleoğuşuyordu; pandemi bu tartışmaları daha da keskinleştirdi ve herkesi yenilenmiş bir yerel toplum içinde yaşamak zorladı. Ne kadar geniş olsalar da, ruangrupa’nın ilkeleri, taze alakayla uğuldadı. Komitede bir film yapımcısı olan Amar Kanwar “Yaptığımız her şeyi ve nasıl oluru” sadece arkav değil, tasavvurmayı tamamlamamız bizim işimizi olan bir şey hale geldi” dedi. Yine de, seçimden sonra ikinci anlam oyalandan, bu affedilebilirdi. Daha önce kolektif Documenta toplamamıştı. Ruangrup’un işbirlikçi sürece bağlı ve onun çeşitli seçenekleri -, biletli gösterilere ve arkaan tümlelerine bağlı ve onun sınıflarına. Ruan gibi uzun süredir devam eden Documenta gibi yıkılmaya ve yenilenmeye uğramadan düşülmüştür. Artık araçlara ve lisansa sahip olduğuna göre Documenta nasıl görünecek?
ruangrupa’nın iş gövdesini eleyeye, çalışmaı sıkıştırmaya çalışmaktır. Bir yazarni aktarabilir veya geçmiş programların anılarını uyandırabilir, ancak olaylar – benzer Documenta’ya kadar – hiçbir şey yoktur, tanımlanacak dev kazma yoktur. O zaman, bir çapaya sahip olmak yardımcı olur, ruangrupa’nın hedeflerinin ve amacının parlakde bir örneği: bir kez bir galeri solo sergilediler.
2003 yılında Endonezya’da Endonezya’nın Yogyakarta yüksekki bir galeri, ruangrupa’yı yeni binası için bir gösterimya davet etti. Jakarta’nın doğusuna bir şehir merkezindeki yakın çekim, modern Endonezya arkası Cava’yı değerlendirmen de kalbi, ruangrupa doğal olarak yaşamak başka bir şey olacak. Darmawan ve bir süreliğine, beklentilere gelmenin en iyi yolundan, bir grup tablo oluşturmak, her zaman klişeyle karşı karşıya oldukları klişeye karşı koymayı düşünürler. Sonunda, kısacık küçük bir dizi nesneyle Yogyakarta’ya: bir çinko su çeşmesi, bir yıldırımlarına bir tüpleri yerleştirmesi ve iç şililerden dişlerin bir parçamiş bir fotoğrafı.
açılış gecesinde, ruangrupa sabah 4’e kadar zorlu bir öfke attı. Çoğunluğu Jakarta ve Yogyakarta’dan olmak üzere iki yüz kişi geldi. Galeri açık büfe akşam yemeği. Yerel bir grup çaldıktan sonra, bir ruangrupan, DJ’lik techno olan Reza Afisina. İşler çılgına döndü; Darmawan, masalarda dans eden, atan, tabak kıran ve duvarlara karalamalar yazan kişiler. (Galeri’nin zevki ve şaşkınlık arasında gidip geldi. Geceyi tırmanırken “Karıma ne diyeceğimi bilmiyorum” diye inledi.) Oksijenleri işe yaradı, dedi Darmawan. “Biliyorsun, bir parti verdiğinde ortalık dumanlı ve terli oluyor.” Sabah, ruangrupa yapımında olduğu gibi bırakılır: yerde sigara külü ve akşam yemeği artıkları, çanak çömlek parçaları, sandalyelere asılı küçükler, parça terinin olgun papaya kokusu. sergi. 10 gün boyunca, Endonezya’dan gelen yiyeceklerden gelen “Yemektiran” bir ifadeyle “Lekker Eten Zonder Betalen” “Lekker Eten Zonder Betalen” altından indirilir.
Herkes Değerinde. Afisina, partiden sonra dönen bazı uzmanların bölümlerinin arka olacağı yönündeki yönlendirmeyle görkeminde. “Onlara söyledik: ‘Kendinizi enerjik ve ilham vericiniz. Arkadaşlarınızla tanıştınız. İşte bu arka.’” O zaman bile, bir ele almak olarak yeni bir kavramdı; Örneğin 1990’da Rirkrit Tiravanija adlı bir sanatçı, New York’taki Paula Allen Galerisi’nde için yemek pişirmekdi ve pad Thai’sini değil, yemeğin yemek pişirmek için ortaya koydu. Yine de bu tasarımdan önce görünüşte biraz görünüşte düşünüldü. İzleyicilerden neler olup bittiğini hayal etmelerini isterken, Tracey Emin’in İngilizlerin yaşadığı depresif günteninin 1998’de sergilediği etkinliklerden sonra hatırladı. “Lekker Eten” düzinelerce insan tarafındanspontane, habersiz işbirliği içinde yaratıldı ve isede küfler çoğaldıkça ve gösterde kurtçuklar çoğaldıkça gün geçtikçe değişir. Afisina Genellikle, bir galerideki ağrınızde aynı şey gibiye dedi. (980070)
Ru galeriyi, bir galeriyi eski galerinin ve taan kendi – tekdüzeliği kendine benzettiği – alay konusu kutlamıştı. Darmawan, “Galerideyse arkadır” dedi. “Burada tükürebilirim ve tükürür, ama o ilahi alana tükürürsem, o zaman arka by Ade Darmawan’ın performansı olur.” Partinin sınıfyişi bile -karışıklık, hasar, grafiti- galeriye katartik bir tepki göstermiyordu: şuna ya da bu sevmema emirleri, sizden akıllı hissetmenizi istemenin ama sizi hissettirmesinin kurnaz tarzını. Partide Darmawan’ı söyledi: “Şimdi tam zamanı. Sanki bu ticaret ticarethanesinden inatçı olanlar, ona bakım uygulamarları.”
Kötü bir kolektif form bir üye olabilir, Darmawan özellikle dikkat çekicidir. Mevcut çekirdek ekipte ruangrupa’nın kurucusundan sadece biri. 47 yaşında, yaşlı üyeler arasında; arkadan uğultu şeklinde topladığı tüylüyr at gözlem gridir. Biri bana onu ruangrupa’nın baş teorisyeni olarak tanımladı, ama bunu kendi ilettiğimde çok sınırlı. Geçmişi hatırlayınca sık sık gülmüş: Bir düzenlemeye ait olan bir resimdeki (20 eski adı şey), bir örnek olarak çizdiği bir çizim, örnek olma seçmenin ömrünün ömrü kalmış. tam bir üniversite yılı.
(97004) (98004) (9701)
Darmawan, ilk kişisel sergisini 5 yaşında, eğitimlerini yetiştirmeyi bitirip bitirirlerden bir incelemede bulunanda aldı. Her ikisi de öğretmen olan Jakarta’nın öğrettiği dört çocuk yetiştirdi ve Darmawan evinin ne kadar açık olur. Arkadaşları veya buraya gelen kuzen buraya götürülendi, yardımlar haftalarca kalıyor – Cakarta’ya okuyor, iş arayan amca. Herkes her zaman oturmaya takılır, yolcu ve yemek yerdi. Darmawan, yakın zamana kadar üretimin ön kapısından çıkacağını söyledi. “Mekanlar Batı’da olduğu gibi özel olarak tanımlanmadı.”
Darmawan zamanını diğer satıcılarla tanışarak geçmiş ve birliktezinler yayımlar, konserler. ve hakkında endişelendiler (Bir gösteride, deodorantlarının iyi beğenilmiş reklamdan kopyalanan ambalajından tasarımla bir tasarım yapıldı.) Bu küçük deneyler ve projeler, arka’nın büyük sosyal iletmesi düşüncesinden kurtuldu; Endonezya’da yetiştirilen Darmawan, önceki nesillerin giydirilmeye çalışılmadığını söyledi. 1998’de Amsterdam’daki Rijksakademie’de iki yıllık bir sanatçı yurduna girdikten sonra daha da bitkisiz hale geldi. mükemmeldi ve sakinler farklıydı. “Ofis,” dedi Darmawan. Rijksakademie ayrıcalıklı bir alandı; yoldan geçen biri bir tabloyu ya da heykeli görmek için içeri giremezdi. “İçeri yerleştirmek için bir anahtar kartlarına listesin vardı,” dedi. Arka uygulama asosyal, hatta antisosyal bir sezon gibi bir oyun. Hissedilen, “sınırlı, seçkin, klinik” dedi. Geride kolaylarını, verimli işbirliklerini özlemişti.
Amsterdam’dan Darmawan, Jakarta’nın peşine düştüğünü. Endonezya’nın ikinci Genel Başkan Suharto, 1967’de Sukarno’nun yana yana seçimmiş, yalnızca solun kapsamlı bir baskısınından değil, aynı zamanda 1990’larda mali bir çöküşünden de yönetmişti. O kadar azdı ki bir sanat okulunda yaşıyordu. 1997’nin korkunç yazında, ekonomi tam bir krize projektörde, yıllık sanata dadı. Ordu ve polisten kaçan öğretmenler, şenlikli bir dansa kalkıştı ve askerler onu takip edince seyircilere saldırdı. Şenliğe katılan Afisina, “ilk kez başlıyoruz” diyor. Sonraki yıl hem daha kötü hem de daha iyi oldu. Ordu, bir üniversitedeki bir gösteri içinde dört öğrenci vurarak, dizginsiz ayaklanmalar, yağma ve kundaklama ateşledi. Suharto istifa etmek zorunda kaldı. Darmawan 2000’in dönüşünde, ülkenin reformasının derinlerindeydi ve daha özgür, daha liberal bir demokrasinin peşindeydi.
O yıl sonra’nın daha fazlasını, Suharto’nun boğucu kampının ikliminin sona er erden izlemeydi – izleme ve sansürleme, okulae alıştırmalar. Ancak ruangrupa, siyasi iktidara burnunu sokmak için yola çıkmadı. Arka özgünlük Supartono, en eski günü Endonezya’nın orta sınıfından, o zamanlar sadece birkaç nesil olduğunu söylüyor. Sonuç olarak, geniş kapsamlı bir etkiyi etkilemeyecek şekilde düşünülemez. Bunun yerine, Jakarta’nın arka sahnesinin ticari mizacının sorunlarının çözerek bir şekilde yerel olmak istedi: satma baskıları, galerilerin bıkkınlığı, Batılı trendlere saygı. Okuldaki gibi, Jakarta’nın da arkada yeni olan her şeyi destekleyebilecek birkaç yaşında iken. Ruangrupa’800nın iş düzeni, bir yer.
Mart dün bir sabah Jakarta’yı ziyaret ettiğin Darmawan, yerel göbdeki bir mahalle olan Tebet’teki bir evde buluşmamı istedi. Ben şehirdeki, ruangrupa 2008 sokaktaki araba tamircisine tıknaz genç bir adamla kaldırımda, sigara içiyor ve dikkati çekiyordu. Bu tür hür evdi — veya ruruhouse, diyebilirsiniz – işgal etmişsiniz; 1.300 yıl içinde küsur fit kare için yıllık kira 65 milyon rupi (4.500 $) olmaya başladı, ancak yedi yıl içinde küsur ruangrupa taşınmaya karar verdi. Bugün, bir kafe zemin katın bir bölümleri kaplar, masaları ve sandalyeleri verandada, bir çardak dağıtılır. Evin en büyük sıkıcı bir konferans odası. Darmawan ve ben bir gece hayalleri için: bir şekerleme ve konserleri için bir buluşma noktası, bir yer yapmak için bir yer. Sokak da sakin bir yerleşimden sıkışık bir ana yola dönmüştü. Dört saat kafede oturduk. Önümüzden uğuldayan motosikletler olmadan bir dakika geçmedendi.
2000 dolaylarında ilk ruruhouse küçüktü: iki katta ancak 700 fit kare. Ruangrupa’nın kurucularından birkaçı, ödemeye devam edenler oldu. ‘de gerçekleştirilecek olan sanatçıların gösterilerine ev sahipliği yaptı. Suparton’daki tüm eğitimlerin evlerinin sergilerinde sergilenen bir insanların, anlattı: eski fotoğraflar, yeni fotoğraflar, komşuların gruplarının portreleri, bir fotoğraf laboratuvarından ucuz Kodak veya Fuji albümlerinin resimlerine sızdı. Supartono, aşırı şiddetli vahşiin “Bu da ne böyle mi? Fotoğrafın kalitesi nerede? Çerçeve nerede?” Ancak fotoğrafların amacı, iyi bir görüntünün herkesinu, fotoğrafın “bir pratiği olarak” nasıl bir ayrıntıyı düşünmenizi sağlamayı.
ilham verdi ruruhouses ilham verdi nongkrong – Endonezya dilinden öğrenmek ve çalışmamak gibi bir yerden için kullanılan kelime. büyük küçük (980071)war lokantalarında düşük sıralarda veya kıçlarında, oturan sigara içen, atış yapan ve kadında kadın ve görüntülerini çağrıştırıyor. (9711)Nong olabilir, yeni ifade, başvurular veya bir şarkı ortaya çıkışı. Ama bu değil. Her ne olursa olsun, nongkrong nongkrong üretkenlik ve değerlendirme7’dir, her türlü keyfi zaman değerlendirmesine geniş bir müşteri arkadaşına değer verir. Supartono ne zaman bir ruruhouse tarafından dursa – “çok kaotik, her yerde işler” – “her şey hakkında, yeterli olacak her şey hakkında kapsamlı” insan görüşüa katılırdı. Sanatçılar nongkrong için bir ruruhouse’a gittiler. Arka bahaneydi.
Bu devrimdi, sadece ‘in sağlayamayacağı satın almayı tercih eden değildir, aynı ülke olarak pazarda satın alınabilecek aksiyomlarını kendisinden saklamak dada devrim niteliğindedir. Hızlı bir Fransız küratör, 1998 sosyal bağlardan doğan bir terimde “ilişkisel sanat” terimini ortaya attı. Bu arkanın malzemesi, dayonulmuş nesnelerden ziyade, insanlar arasındaki ilişkiler sıradan, tüm elet alınmış. Bourriaud, böyle bir yaşam tarzın, gerçek “yaşam biçimi ve eylem modelleri” ilerlemek olduğunu yazdı. Ruruhouse’ların Supartono’nun olumlune göre, “bağışıklık” ile ilgiliydi, çünkü arka sosyalleşmeyi kolaylaştırıyordu. Ruangrupa bu fikre kendi kendine o kadar adam ki, 2011 yılında bir manifesto – “kısa bir kılavuz kılavuz” – yayınlandığında, “Çalışma çizgisinde hazırlanırken” bölümünde bir bölüm “beyin alıştırmasını” değil, aynı zamanda “şakalar ve oyun” ve “müzik ve alkol ve sigaralar”.
Nongkrong’dan çıkan arka ve olaylar nongkrong’un ruhunu taşıyordu. Yeni ve kolektiftiler, son derece yerel, basit ve saygısızlardı. Ruangrupa onlar için bağışta bulunarak ve hibe alacaklarında bulunarak ödeme yaptı, asla sponsorluk arka yoln başka bir ödeme yoluyla. 2003 yılında, ruangrupa OK’nin ilk baskısını bir araya getirdiğinizde. Yüksek’da bir medya-sanat şenliği olan iki hafta sonu insanı kendine çekiyor. (Darma’nın, düzenlendiği Galeri’nin birkaç TV’si ancak VHS’nin geleceğinin ve onun geleceğine göre bir başka şenlik olması muhtemel. Cakarta’nın ulus için dikilitaş anıtı olan Monas’ın son zamanlarda yetiştirilmekte olan bir çadır kurdu. Darmawan, “Geceleri evsizler onu başlayacak başlayacak” dedi. “Polis çıldırdı” Ruangrupa’nın dışında Jakarta 32°C “ve biraz farklı sanatsal meydan okumalar” bir dizi çalışması çalışması. Kalem veya kurşun kalemizle tutamazsanız nasıl çizerdiniz? (Bir öğrenci, eskiz için yapmak için kağıt bir sismografın hedefin yönlendirmekdi.) Jakarta’nın eski çizimlerini en küçük dokunuşla nasıl anlatırım? (Birisi met bir kendini şanslı bir şekilde bir yerdedir. ruangrupa’nın arka’şulaştırılanla karşı karşıya olduğu anlaşılmalıdır. Bir ruangrupa üyesi olan Mirwan Andan 2011’de şöyle yazmıştı: “Küresel yeterliuzun boyundan yatmadan pusuyu “bir ahtapottur”, “ancak bunlarla çok … ”
Mevcut ruruhouse tam olarak bir ev değil. 2018’de Ford Vakfı’ndan canla fonlarla ruangrupa, diğer iki kolektifle birlikte Jakarta’nın, hayvanat bahçesinin hemen yanında bir parça satın alın. Bitişikteki arsayı da kiraladılar ve bu arazide kolektivizm için bir kuluçka makinesi olan Gudskul’u inşa ettiler. Gudskul, okul eğitimi için değil, 11 boyu kurslar okulyor – neden için buraya geliyorsunuz? – amalerin nasıl bir görünümde olması için. Bir modül, olumlu ve ekonomik olarak nasıl sürdürebileceklerini tartışıyor; bir Endonezya’daki ekiplerin araştırıyor. Bu, Gudskul’u gerçekten tarihi bir restorasyon projesiyle beklentilerinizi karşılamıyor, niş bir koleji gibi gösteriyorlar. Tüm dünyada, özellikle Güneydoğu Asya’da, planlamada ilk önceciliği araya girmeden, insanlar sadece arka yaratma için, aynı zamanda eğitim veya bina inşa etmek için, küçük çaplı toplulardalar. Geniş kapsamlı, çiftlikler ve loncaların hepsi kolektifti; köy, kolektiflerden oluşan bir kolektifti. Gudskul, eğitime bu düşünceyi hatırlatıyor – bugün karşı-kültürel, yaşamı barındırabilecek bir yaşam barındırabilecek.
Birkaç günlük nongkrong’a Gudskul’da sabahını sessizliğinde, sohbet etmeye hazır olan herkes yola çıkmayacak. Kollektifler mülkü havada, kapalı bir futbol sahasına göre, bu yüksek ruangrupa çatıyı sağlam tuttu ve içine iki kat inşaat – bazı alçıpan ve cam pencereli, diğer nakliye konteynırlarının dışında. Merkezi, ağırlıkta bir çocuk gibi daha fazla nakliye konteynırı var: parlak bir sırada, titiz bir çocuk Lego giysisi. Öğleden sonra geç yaşamak, Jakarta onun gibi gökyüzü yağmurunda, Gudskul etkinlikleryle mırıldandı. Zoom’da. Bir dövme salonu. rururadio adlı bir radyo istasyonu. Kompakt kütüphanede bir arşivci. Bir grafik tasarım laboratuvarı. Dünya dilinin Endonezyaca çevirilerini satan bir yayınevi ve dükkan. Nakliye konteyneri dükkanlarında. Ve her yerde, yavaş mayalanma tısı – insanlarn rotalarında süzülürken, onun yeni zaman okullarında geçtikleri, yeni zaman okulları ve yeni mezunları için tıs. Andan’ın anlattıkları gibi büyük projeler değil, büyük küçük, zenginlar.
Bu soyutlamalardan bazılarını detaylandırmak için, ruangrupa’nın iki sergideki gösterilerini tahmin: 2012’de Brisbane Asya Pasifik Trienali ve 2014’teki São Paulo Bienali. ruangrupa’ya 2010 yılında mimar. Brisbane için ruangrupa 1970’lerden kalma bir kalkınma, rock grubu yetiştirdi, küçük yaşta kalanlar ve Brisbane rockçılarını başarıya ulaşmaya çabaladı. Vahşi, sürükleyici bir işti ve hilenin müzeden gerçek hayata sızması özellikle ruangrupa’yı memnun etti. Darmawan, “Bundan yıllar sonra biri bize Kuda hakkında bir blog yazma düzenlendi” dedi. “Sanırım amacını kurgulasınlar çünkü Endonezya punk sahnesinin Bris hakkında nasıl bir eğitimden bahseden çok ciddi bir yazıydı.” Ama hepsi hala “insanların arka planları” olarak anladıklarına daha yakın” dedi Rakun bana. Öte yandan São Paulo, “kendimizi ilk kez sahnelediğimiz” oldu. arka festivallere davetler çoğaldı, “boo-boom-boom- Bundanboom” dedi ruangrupa’yı mümkün kılmak – onun kolektivite egzersizleri – gelenek mevcut geldi.
São Paulo’da ruangrupa çok az şey yapmadı. Bunun yerine Rakungrupa’nın gördüğü ve söylediğini söylediğini sahada kopyaladıklarını. Bienalden önce, ortak kişilerle tanışmak için iki kez’ya uçtular: grafik tasarımcılar, mimarlar ve eylemciler. ruangrupa araştırma yoluyla “Bize şehrinizde neler olduğunu anlatın” diye sordu, süreç içinde en sıcak karaoke şarkılarını, São Paulo’nun Jakarta’nın ojek’lerine benzeyen motosiklet taksilerini ve mimari bir mimariye sahip bir meydan hakkında bilgi edindi. kollektif korumak için çalışıyordu. Bienalin küratörü Charles Esche, “Büyümesi ve sömürgecilik tarihi açısından Jakarta’ya benzeyen bir şehirle başa çıkma yolları buydu” dedi.
Bir Oscar Niemeyer binasının zemin katında kendilerine ayrılan alanda, küçültülmüş bir ruruhouse yerleştirdiler: nongkrong için kanepeler, için bir yer rururadio, bir galeri için başka. Ve evden uzaktaki bu evde, ruangrupa Jakarta ve São Paulo arasında bir diyalog başlattı. Galeri, iki şehirden sanatçıların eserlerine ev sahipliği yaptı. Film projektörü olarak yeniden tasarlanan bir Paulista yemek arabası, OK’den filmler oynadı. Görüntü arşivi ve bir São Paulo kolektifi. Bir rururadio vekil olarak, ruangrupa bir çocuk çadırı kurdu ve insanları karaokeye davet etti; yerde bağdaş kurup oturdular ve Portekizce, İngilizce ve Endonezyaca şarkılar söylediler. Esche, São Paulo’nun ojek sürücülerinin – normalde bienallerde hoş karşılanan türden insanlar değil – ruruhouse’un etrafında dolaştığını ve ziyaretçilere ata bindiğini hatırlattı.
Binanın uzun cam duvarlarına, ruangrupa, São Paulo’nun dev sarı sokak haritalarının şablonunu çizdi, böylece ziyaretçiler, anlamlı yerlerin yanına çıkartmalar yapıştırarak ve başlıklar çizerek, ziyaretçilerin anılarını kolonize edebilmeleri için bu haritaları kolonize edebildi. Bir kişi, Ibirapuera Park’ta geceleri çimlerin üzerinde seviştiği yeri işaretledi. Bir diğeri Portekizce, “Yol ayrımında bir öpücük” yazdı. Bir not başladı, “Rüzgarı hissediyorum, rüzgara karşı koşuyorum ve sen arabalarda…” Bir diğeri suşi mekanı seçti. Esche, tüm bunların etkisiyle şaşırmıştı. Esche, “Yani, bir bienalin ortasında, bir çadırda karaoke yapan insanlar – bunun resepsiyon fikrini ve arka’nın sessiz hayranlığını nasıl tamamen bozduğunu hayal edebilirsiniz,” dedi. “Ama aynı zamanda mutlu hissediyorsun ve gülümsemeye başlıyorsun. Bu değişim onların kışkırttığı bir şey.”
Özünde, ruangrupa’nın yöntemleri özellikle, beş yıllık döngüsü o kadar çok teslim süresi sağlayan ve küratörlerinin gerçekten çok başarılı olduğu Documenta’ya uygun geliyor. impresarios, sadece bir sergiyi değil, avangardın bir mağazasını denetler. Eserler genellikle büyük ölçekli ve alaycıdır; bazen, onlar da çıldırtıcıdır. Joseph Beuys meşe, Lois Weinberger ise yabani ot dikti. Ai Weiwei, 1,001 Çinli vatandaşını Kassel’e getirdi ve onları dolaşmaya davet etti: İş buydu. 2012’de arka eleştirmen Jerry Saltz, bir kafe masasında bir kadına yaklaşarak “Sen bir heykel misin?” diye sordu. Yakınlarda böyle bir heykel olduğunu biliyordu: Ressam Ryan Gander’ın canlı bir parça olarak yerleştirdiği biri. Ama o kişi başka bir masadaydı. Bu kadın, bu arada, Saltz’dan uzaklaşmasını rica etti.
Bu olay bana, Enrique Vila-Matas’ın, Documenta’nın onu bir Çin restoranı olan Dschingis Khan’da oturup yazmaya davet ettiği, patronların ise onu bir Çin restoranı olarak gördüğü “The Illogic of Kassel”i hatırlattı. sergi. Vila-Matas, ziyaretçilerin karanlık bir odaya girip gizemli şekillerin yanlarından geçtiğini hissettikleri bir Tino Sehgal çalışmasıyla karşılaşması da dahil olmak üzere Kassel’deki keşiflerini anlatıyor. Bu mükemmel buluşa kıkırdadım. Sonra, Sehgal’in bu tiyatroyu Documenta’da gerçekten sahnelediğini, aynı zamanda Vila-Matas’ın gerçekten Dschingis Khan’da ikamet etmeye davet edildiğini keşfettim. Daha sonra Documenta’nın 2012’deki yönetmeni Carolyn Christov-Bakargiev’in, “Gerçekten, arka alanının 21. yüzyılda da devam edeceğine dair ömrüm yok” diye derin derin düşündüğü bir kitapçık okudum.
Documenta’da, ruangrupa önce her zaman yaptığı şeyi yaptı: yerel olarak spesifik olması için bir öncü güvenlik görevlisi gönderin ve bir ruruhouse, veya ruruHaus, kurdu. Reza Afisina ve mimar Iswanto Hartono, Documenta ekibiyle bağlantı kurmak ve serginin temellerini atmak için 2020 yılında aileleriyle birlikte Kassel’e taşındı. Onların ruruHaus’u Fridericianum’un karşısındaki eski bir mağazanın üç katını işgal etti. Binanın her yerinde olağan, ruangrupa benzeri şeyler oluyordu: Atölye çalışmaları ve söyleşiler, bir matbaa ve bir radyo istasyonu vardı. Afisina ve Hartono’nun günlük yaşamları, ya sigara içebilecekleri park güvertesinde ya da üçüncü kattaki mutfaktaki büyük bir masanın etrafında gelişti. Geçen sanatçılar sohbet etmek için durakladı; Documenta ekibi toplantılar yaptı. Konuşmalar tüy gibi birikmişti. Eylül ayında oradayken, mutfakta dört buzdolabı, aksi takdirde beyaz tahta kalemleri olan bir bardakta bir tirbuşon ve bir kitaplık üzerinde bir elektrikli ocak gördüm. Bir öğleden sonra, yeterince konuştuğumuzu hissettiğimizde Afisina bize ıspanaklı kızarmış pilav hazırladı.
Önceki Documenta küratörleri, sanatçılarla tanışmak ve onların fikirlerini almak için dünyayı dolaştı. Jakarta ve Kassel’de Kovid-19 nedeniyle karaya oturan Ruangrupa üyeleri, jet lag yerine Zoom yorgunluğuna yakalandı. Kendi lumbung’larını – pirinç ambarlarını – inşa etmek için ruangrupa, Küba, Bangladeş, Yeni Zelanda, Mali ve Danimarka gibi birbirinden çok uzak ülkelerden gelen 14 kolektiften oluşan bir çekirdek oluşturdu. Bu kolektiflerden, erdemli bir piramit şeması gibi, sırayla başkalarını da davet eden diğer sanatçıları davet etmeleri istendi. Ardından, zaman dilimlerine bağlı olarak – Zoom çağının kısıtlamaları gibi – sanatçılar, Arapça “konsey” teriminden mini-majelis adı verilen dokuz gruba ayrıldı. Ruangrupa, Documenta’nın tüm amacı olarak bu mini- majelisleri tasarladı. Sanatçılar, kolektif projelerde geçmişleri için seçildiler ve mini- majestelerinde birbirleriyle nasıl işbirliği yapacaklarına ya da işbirliği yapıp yapmayacaklarına karar verdiler. Zaman zaman, süreç çok metalaştı. Kassel’de, kendi köyündeki insanların pandemi sırasında başladığı bir yemek kilerine sabahın erken saatlerinde hücumu çekmeyi düşünen Filipinler’den bir aktivist ve sanatçı olan Kiri Dalena ile tanıştım. Bu, kolektif pratiği konu edinen kolektif bir uygulamaydı.
2017’ye kadar Documenta sanatçılara sadece Kassel’de gösterilerek yıldızlarının fazlasıyla yükseleceğini varsayarsak. (New York dergisinde Saltz, Documenta’nın sanatçıları ve küratörlerinin, piyasa sergiye bu kadar sıkı örülüyken “sonsuz budalaca bir ‘piyasa karşıtı’ duruş” almaları tuhaftı. yüzde 0,01 için.”) Ruangrupa bu yıl daha yüksek sanatçı ücretlerinde ısrar ederek on binlerce avroya ulaştı, ancak buna ek olarak, mini majelislerin her birine 220.000 avro kadar bir pot verildi. istedikleri gibi harcamak. Sanatçılar, mini majelislerinin kaplarının Documenta’da günlük bültenleri ve çizelgeleri yayınlamak için bir matbaa için fon sağlamasını kabul etti. Ayrıca Documenta’nın bilet satışlarından bir pay Sumatra köyünde küçük bir sanat şenliğine sponsor oldu. Bu özerklik düzeyi, bir Amazon ormanındaki bitki örtüsü gibi, isyankar ve bol hissettirdi. Çoğu zaman, ruangrupa’nın saatinde çiçek açan her şeyi bilmenin mümkün olmadığını düşündüm.
Nispeten ortodoks bir Alman bürokrasisi olan Documenta için, ruangrupa’nın taktiklerini özümsemek her zaman kolay olmadı. Bir mini- majelis , bir veya birkaç günlüğüne tamamen ücretsiz olabilmesi için, sergi için günlük 27 avroluk bir yığın giriş bileti satın almak için ortak potundan bir pay harcamak istedi. Serginin beş yıllık yaklaşık 42 milyon avroluk bütçesinin yarısı hükümet tarafından karşılanıyor, geri kalanı hibelerden ve bilet satışlarından geliyor. Farid Rakun, Documenta’ya göre mini- majelis’in önerisinin “bir cebinden para alıp diğerine koymak gibi” anlaşılmaz göründüğünü söyledi. Documenta’nın CEO’su Sabine Schormann, bazen ruangrupa’nın yapılandırılmamış çalışma tarzının bol karakteri karşısında bunaldığını söyledi. “Başlangıçta bizim için ‘Bu şekilde herhangi bir kararı nasıl alacağız?’ gibiydi” dedi. Yine de Documenta ilerleme kaydetti – kısmen ima etti, çünkü ruangrupa yönetiyordu, bu yüzden belki de üyelerinin bize inandıracağı kadar anarşiyi onaylamıyor. Schormann, Eylül ayında, Documenta’dan neredeyse bir yıl önce buradaydık ve sergileyen sanatçıların listesinin zaten kesinleştiğini söyledi – nadirdir. Bir zafer gibi hissettim. “Bazen uzun zamandır hiçbir şey olmadığını düşünüyorsun,” dedi, “ama aniden orada oluyor.”
Lekker Eten’in ruangrupa’nın en belirgin Documenta yıkımı Fridericianum’da gerçekleşecektir. yarım varil rotundası ve diş klinikleri kadar beyaz uzun galerileri ile serginin görkemli koltuğu. Bina, 11 sanatçı ve kolektiften oluşan mini bir majelis olan Fridskul’un devasında yer almaktadır. Bunların arasında, yirmi yıl boyunca görüntü ve performans çalışmaları yapan, ancak son zamanlarda – üç yıl önce bir kızı olduğundan beri – aklında bebekleri olan Brezilyalı bir sanatçı olan Graziela Kunsch var. Geçen yaz Kunsch, Darmawan, Rakun ve birkaç kişiyle Zoom’da tanıştı ve burada Pikler yaklaşımıyla meşgul olduğunu açıkladı: adını 20. yüzyıldan kalma bir Macar çocuk doktorundan alan, küçük çocukların denetimsiz oynamasına izin verilmesine inanan bir felsefe. Ruangrupa ona Fridericianum’u Documenta’nın yüz günü boyunca “dinamik bir okul”a dönüştürmek istediklerini ve bir Pikler günü devası planının tam olarak yerine geleceğini söyledi.
Önümüzdeki birkaç ay içinde Fridskul zemin kat: rotunda’da bir kütüphane, Gudskul’un atölyeleri için oda ve bir kanadın uzak ucuna yakın, Kunsch’un ücretsiz halk günü devası. Konserde, Fridskul’un üyeleri bazı şaşırtıcı, hatta keyifli kararlar aldılar. Örneğin, merdivenler boyunca yeni tırabzanlar için ortak bir tencere kullanmayı planladılar, çocukların güvenle yukarı ve aşağı tırmanabilmeleri için yerden birkaç metre yüksekte kurdular. Fridericianum’da, uzanmaya ihtiyacı olan atölye katılımcıları için 16 yataklı bir yurt olacaktır.
Kassel’de Kunsch, bir day deva koşturan bir kadınla tanıştı ve fikirleri o kadar mükemmel bir şekilde uyuştu ki, Kunsch’un projesinde ortak oldular. Canlı, titiz bir şekilde, günlük devalarını ölçülerine kadar tanımladı: Oyun için 940 fit kare, şekerlemeler ve bebek bezi değiştirme için 680 fit kare. 3 yaşına kadar bebeklerin ebeveynleri, çocuklarını tatami hasırların üzerinde hareket ettirirken izleyebilir veya kısa, çit benzeri bölmelere tutunarak jöleli bacaklarının üzerinde kendilerini yukarı çekebilirler. Birkaç basit nesne olacak, dedi Kunsch – ve burada, Zoom aramamızda, bir raftan sıkı bir silindire sarılmış beyaz puantiyeli kırmızı bir kumaş parçası aldı. Yakınlarda Kunsch, kızının gelişiminin videolarını ve Pikler’in Budapeşte’de kurduğu bir kreşte çekilmiş eski fotoğraflarını gösterecek. Ancak Kunsch, bu tanıdık müze eşyalarının kimseyi kandırmaması gerektiğini vurguladı. “Gün deva bir kurulum değildir” dedi. “Bu bir kullanım alanıdır.” Kunsch ve işbirlikçisi, Kassel’e gelen Ukraynalılar için özel bir anne-baba-bebek grubuna ev sahipliği yapmak istiyor, böylece mülteci aileler ve küçük çocukları birbirleriyle tanışabiliyorlar. Bütçesini ayırdığını, bu yüzden bir çevirmene para ödemenin zor olacağını söyledi. Yine de, Kassel’de beklenmedik bir sanatsal suç ortağı olarak devreye girecek birini bulmayı umuyordu.
Arka’nın gerçekten öncü başarısı, tek başına ya da başka birinin işi değil, Documenta’nın bütünlüğüydü, dedi. Kunsch, “Daha önce böyle şeyler yaptım, ancak bunun nedeni genellikle benim işleri yapma şeklime açık olan birçok küratörle çalışmış olmam.” “Bu sefer küratörlerden geliyor ve işleri bu şekilde yapan tek bir sanatçı ya da birkaç sanatçı değil – tüm gösterinin temeli bu. Ruangrupa’nın böyle bir şey yapması bile inanılmaz.”
Darmawan ile mayıs ortasında en son konuştuğumda, o hala Kunsch ile şahsen tanışmamıştı. Ama yakında Kassel’de olur, dedi; Documenta’nın sanatçıları, eserlerini nihai, kamusal biçimlerine dönüştürmek için hızla şehre iniyorlardı. Ruangrupa’nın diğer üyeleri gibi, Darmawan da arkanın canlanmasını izlemek ve bazen de yaratılmasına katılmak için her gün yaya ya da tramvayla Documenta’nın mekanlarında dönüyordu. Kulağa sürecin romantik olmayan yanı gibi geldi, diye belirttim – oyuncuların sahnede konumlarını işaretledikleri ve hafif adamların benekleriyle oynadıkları bir teknik prova gibi. Hiç de değil, diye ısrar etti Darmawan. “Sanatsal kararlarla uğraştığınız kısım burası” dedi. “Mekanlara gidiyorsunuz ve mekan hakkında bir fikir ediniyorsunuz. Sanatçılar gelir ve bir şeyleri değiştirmek veya yeni şeyler yapmak isterler. Birlikte karar verirsiniz, tartışırsınız. Şahsen benim için ve ruangrupa için bu aşama en iyi kısımdır.”
Samanth Subramanian, Quartz’da kıdemli bir muhabirdir. En son dergi için Sri Lanka’da intihar bombacısı olan iki erkek kardeş hakkında bir yazı yazdı.
